5. Nieoczekiwane spotkanie

Gdy ponownie otworzyła oczy znajdowała się w swoim pokoju. Poczuła coś mokrego pod głową. Była to jej poduszka, z której można by wykręcać łzy. Chociaż nie miała na to zbytniej ochoty, wstała i jeszcze raz rozejrzała się po pokoju, jakby chciała mieć pewność, że już się obudziła. Przerażona swoim odbiciem w oknie, podeszła do jednej z białych szafek wiszących na niebieskich ścianach i wyjęła z niej lusterko. Jej ręka spowolniła się, jakby nie była do końca pewna, czy chce zobaczyć swoje dokładne odbicie. Gdy spojrzała, już wiedziała, że nie był to najlepszy pomysł. Jej włosy bardziej przypominały siano. Cała twarz jakby wisiała na oczach, całych przekrwionych i ledwo otwartych. Wyglądała teraz jak spuchnięty burak, a nie piękna Kate. Jednak ciężko było się jej dziwić. Właśnie dowiedziała się o samobójczej śmierci ojca. Sama nie wiedziała, czego chciała, a łzy po raz kolejny popłynęły z jej pięknych oczu. Ponownie padła na łóżko, zasłoniła twarz poduszką i kontynuowała płacz. Po kilku godzinach zaczęła rozmyślać o całej sytuacji.
Niepodważalnym faktem było to, że ojciec kochał ją nad życie. Ją i Lucy. To były najważniejsze osoby w jego życiu. Gdy wyjeżdżał na misje, przy każdej okazji dzwonił z jednostki. Nie mógł się doczekać powrotu. Ponadto zabił się zanim dotarł na pole walki, a przecież jego marzeniem była obrona tych, którzy sami nie dają sobie rady... Miał z Kate bardzo dobry kontakt. Mówił jej czasami nawet więcej niż swojej żonie... Gdyby coś go dręczyło, dałby przecież znać.
"To niemożliwe, on tego nie zrobił!" - krzyknęła zrozpaczona dziewczyna, sama nie wiedząc, czy wierzy w to, co mówi.

Postanowiła swoimi przemyśleniami podzielić się z matką. Ta spędzała niedzielę w ten sam sposób, co córka. Leżąc i płacząc. Jak nietrudno się domyślić, wzmianka o Andrew nie poprawiła obecnej sytuacji. W odpowiedzi otrzymała tylko "To boli zarówno ciebie, jak i mnie, ale ja nie wymyślam żadnych teorii spiskowych. On nie żyje i nic tego nie zmieni!", co zasmuciło ją jeszcze bardziej.
Wróciła do swojego pokoju i zmęczona strumieniem wylanych łez zasnęła.

***

Las, w którym się znajdowała, w nocy przypominał miejsce żywcem wyrwane z horroru. Co jakiś czas z różnych stron słychać było wycie wilków. Na niebie widniał księżyc w pełni. Kate nie miała pojęcia, gdzie się znalazła. Zimny wiatr otulał jej ciało. Była w bardzo dziwnym, nieznanym jej miejscu zupełnie sama, podczas gdy temperatura opadła już dużo poniżej zera i wciąż malała. Stała tam sama w swojej granatowej piżamie z żółtym słońcem, czekając nie wiadomo na co. Nie wiedziała, co się dzieje. Postanowiła pójść przed siebie, cały czas uważnie przyglądając się otaczającemu ją krajobrazowi. Z czasem zaczęła czuć zmęczenie, a nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Od co najmniej 5 godzin szła pod górkę po lodowatej ścieżce. Nagle jej oczom ukazał się horyzont. Wyszła z lasu, jednak wciąż nie rozpoznając okolicy. Jako, że tuż przed nią znajdowała się przepaść, zdecydowanie zwolniła kroku. Jeden fałszywy ruch i ląduje na dnie przepaści, którego nawet nie widziała. Gdy stała już twarzą w twarz ze śmiercią, usłyszała przeraźliwy pisk i lodowaty dotyk na plecak. Ktoś, lub raczej coś zepchnęło ją do środka. Głośno krzyczała i próbowała czegoś się złapać, lecz nie zdołała tego zrobić. Straciła przytomność...

Gdy ją odzyskała była już na samym dole przepaści. Usłyszała kroki i wystraszona schowała się za najbliższą skałą. Nagle zobaczyła swojego ojca. Szedł, a właściwie biegł długą, prostą drogą w jej stronę. Wyglądało to jakby przed kimś uciekał. Zaskoczona tym widokiem pospiesznie wstała i rzuciła się Andrew w ramiona. Po jego reakcji można było wywnioskować, że również nie spodziewał się tego spotkania. Mimo widzialnej radości w jego oczach powiedział tylko "Jak się tu dostałaś? Z resztą nie ważne. Nie powinno cię tu być. Uciekaj!". Nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż ojciec odepchnął ją z powrotem za kamień i czym prędzej pobiegł dalej. Siedziała tam jeszcze kilka minut, nie pojmując sytuacji, jednak w końcu wstała, a wtedy poczuła mocny ucisk w głowie i ponownie straciła przytomność.

***

- Hej, hej! Wstawaj - usłyszała słowa matki - Wiem, że jest ci ciężko, przepraszam. - łzy spłynęły jej po polikach - Powinnyśmy pójść do sklepu po coś do jedzenia. Dziś jest niedziela, wcześnie zamykają. Zbieraj się - i z wymuszonym uśmiechem wyszła z pokoju córki.

"A więc.. a więc to był tylko sen" - pomyślała - "Tylko taki bardzo realistyczny..."

Gdy przygotowywała się do wyjścia, cały czas miała przed oczami miejsce, w którym "znalazła się" w nocy. I choć zdawało się to niedorzeczne, była niemal pewna, iż to wydarzyło się naprawdę. 

Pół godziny później była już gotowa do wyjścia. Właściwie nie miała na to najmniejszej ochoty, jednak nie chciała jeszcze bardziej zasmucać matki, która najwyraźniej starała się zająć jakimś cudem myśli córki. Bezskutecznie. Włóczenie się od sklepu z pieczywem do warzywniaka i tak dalej przysparzała dziewczynie jeszcze więcej smutków. Przypominała sobie dzieciństwo, gdy razem z tatą chodzili na długie spacery. Odwiedzali okoliczne sklepy bardzo często, a ich ulubionym była oczywiście lodziarnia. W każdy weekend, gdy tylko tata był w domu, robili sobie piesze wycieczki. Wychodzili i wracali z uśmiechami na twarzy, tym razem jednak wesołych min nie było. Obydwie podążały w kierunku domu z małymi zakupami, nie zamieniając ze sobą więcej niż dwóch zdań.

Po powrocie Kate od razu wpadła do swojego pokoju. Był już wieczór, na niebie, oprócz migających gwiazd widać było tylko księżyc. "Pełnia" pomyślała" - "Jak w moim śnie". Zapaliła światło z zamiarem położenia się na łóżku i pooglądania telewizji, jednak ujrzała coś, co wprawiło ją w osłupienie. Na stoliku leżała kartka z dużym nagłówkiem "Od taty". To był szok. "Ale ... ale jak to?!' - powiedziała sama do siebie.

"Od taty

Kochana córeczko.

 Przepraszam za to, jak dzisiaj się zachowałem, nie chciałem cię odepchnąć,

 ale musiałem czym prędzej biec dalej.

Nie było czasu na wyjaśnienia, stąd tylko

` Nie powinno cię tu być `

Nie chciałem cię tym urazić, lecz ratować.

Tutaj, gdzie teraz się znalazłem, szukają mnie. 

Uciekłem. 

Ten świat jest inny od naszego, tutaj nie jest bezpiecznie.

Nie wiem, co się stało. Nagle po prostu zniknąłem i...."

Kartka w tym miejscy była potargana. Nie wierzyła własnym oczom. To był charakter pisma jej taty...Przeczytała tekst jeszcze parę razy, po czym ile sił w nogach pobiegła do mamy, a gdy stała już przed nią wręczyła jej kartkę, czekając nerwowo na reakcję Lucy. Jednak ta spojrzała na nią błagalnie i powiedziała :

- Wiem o tej kartce. Tata pisał ją przy mnie. Sądziłam, że już ją widziałaś.

- Jak to, przy tobie?! - Kate nic nie rozumiała

Wyrwała matce z ręki świstek papieru i przyjrzała mu się jeszcze raz.

- Ale.. ale jak to? Przecież... - nie dokończyła i ze łzami w oczach wróciła do pokoju.

Na kartce nie było już żadnego "Od taty". Wszystkie słowa, które czytała przed chwilą zniknęły. Trzymała w dłoni list, który znalazła wczoraj na stoliku obok swojego łóżka, obok naleśników... Po dzisiejszym nie było śladu...